‘Samen word je beter’

Patiënten die je bijblijven
“Het voelt hier als thuis, ondanks dat ik geen geboren Brabander ben”, vertelt Arieke met een glimlach. Sinds mei 2021 maakt ze deel uit van de Bravis-familie, zoals ze het zelf noemt. Dat gevoel van saamhorigheid is iets wat haar diep raakt. “Hier kan ik mezelf zijn, met alles wat daarbij hoort. We lachen samen, maar er is ook ruimte voor de serieuze en emotionele kanten van ons vak.”

De afwisseling tussen de hartbewaking (CCU) en de Eerste Hulp Hart (EHH) maakt haar werk uitdagend en waardevol. “Op de CCU ben ik soms dagen achter elkaar intensief met een patiënt en diens familie bezig. Terwijl, op de EHH draait het vaak om korte, maar niet minder intense momenten. Die afwisseling zorgt ervoor dat ik mijn werk leuk vind.” Wat haar vooral aanspreekt, is de continuïteit die ze kan bieden aan patiënten. “Ik herinner me een patiënt die ik op de EHH binnenkreeg met een hartinfarct en die ik daarna op de CCU weer zag. Het was voor hem prettig om een bekend gezicht te zien en voor mij waardevol om het verhaal af te maken.”

De kracht van verbinding
Arieke merkt op dat de luchtigheid onder collega’s ook helpt om de spanning voor patiënten te verlichten. “We hebben als collega’s soms ook de grootste lol. Je merkt dat luchtigheid de patiënten vaak helpt om de spanning van een ziekenhuisbezoek – waar ze vaak onverwacht belanden – wat te relativeren.” Arieke herinnert zich grappige momenten die het werk soms luchtig maken, zoals patiënten in carnavalstenue of een boer die met klompen en al op de brancard binnenkomt. “Die situaties geven kleur aan ons werk en laten zien dat er hier ruimte is voor alle kanten van het leven.”

De steun van collega’s
De weg naar dit werkveld was voor Arieke geen rechte lijn. Na eerst in de ouderenzorg te hebben gewerkt, ontdekte ze dat de dynamiek van een ziekenhuis beter bij haar past. “Toen ik eenmaal als verpleegkundige aan de slag ging, voelde ik dat ik op mijn plek zat. De variatie en de uitdaging houden me scherp.” 

Een bijzonder moment dat Arieke nooit zal vergeten, vond plaats op de hartbewaking. Ze vertelt over een vrouw die onverwacht overleed. “Ik was nog geen kwartier bij haar, toen het gebeurde. Ze wilde geen reanimatie, dus we konden niets anders dan haar laten gaan. Het voelde machteloos. Dat raakte me diep. Wat me overeind hield, waren mijn collega’s. Ze stonden er niet alleen voor de patiënt, maar ook voor mij. Die steun is onbeschrijfelijk en maakt dat ik me hier echt thuis voel.”

Waarom Bravis voelt als thuis
Die verbondenheid met haar collega’s en de patiënten is voor Arieke een grote drijfveer. “In ons vak ben je vaak meer dan een zorgverlener; je wordt een vertrouwenspersoon, iemand die er is in de meest kwetsbare momenten van iemands leven. Dat is soms zwaar, maar het is ook waar ik voor doe. Samen staan we sterk, en dat voel je bij elke dienst. Dat maakt dat ik me bij Bravis helemaal thuis voel.”